Ήταν 15 του Ιούλη 1974 στο Πενταδάκτυλο, πάνω από το Σύσκληπο στο πέρασμα προς τη Λάπηθο. Κάτω στα πόδια μας από τη μια απλωνόταν η πεδιάδα της Λευκωσίας και από την άλλη η αγαπημένη μου θάλασσα της Κερύνειας.
Τα βράδια μας φώτιζαν τα αεροπλάνα που απογειωνόντουσαν από το αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Στην πρωινή αναφορά μου φώναξε ο Έλληνας αξιωματικός "Εσύ τώρα αμέσως να πας να κόψεις τα μαλλιά σου".
Πάνω στον Πενταδάκτυλο που ήμουν, δεν έπαιρνες σχεδόν ποτέ άδεια και έτσι αν χρειαζόσουν κούρεμα το έκανε αυτός που διορίστηκε μάγειρας και που ήταν εντελώς άσχετος με το μαγείρεμα.
Μπήκα μέσα στο μικροσκοπικό μας μαγειρείο για να με κουρέψει ο μάγειρας και παραξενεύτηκα όταν ο αξιωματικός ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
"Εσύ έχεις και ραδιόφωνο δεν είναι ;" με ρώτησε ! Ωχ σκέφτηκα ετοιμάστου για τιμωρία αφού απαγορευόταν.Όταν του απάντησα ναι με διάταξε να πάω να το φέρω.
Ήρθα πίσω, άρχισε το κούρεμα, και αυτό δίπλα μου να ψάχνει σταθμούς στο ραδιόφωνο.
Βρήκε το ΡΙΚ και το άφησε εκεί. Ο "κουρέας" συνέχιζε το κούρεμα από τη μια πλευρά και ξαφνικά ακούστηκε από το ΡΙΚ η πρώτη ανακοίνωση για το πραξικόπημα. Δε θυμάμαι τι είπε ακριβώς αλλά θυμάμαι το "ο Μακάριος είναι νεκρός".
Ο αξιωματικός όταν το άκουσε αυτό βγήκε έξω άρχισε να φωνάζει διάφορα, μπήκε στο αυτοκίνητό του και κατέβηκε από ότι μάθαμε μετά, στη Λευκωσία.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ένα πανδαιμόνιο. Μας φώναξαν πίσω στην αναφορά προτού καν τελειώσει το κούρεμα μου.
Αμέσως μετά άρχισαν τα προβλήματα μας, χωρίστηκαν αριστεροί δεξιοί, όλοι οπλισμένοι και έτοιμοι για όλα.
Κάποιοι από την πλευρά της Κερύνειας μπήκαν στο μικρό μας στρατόπεδο να κάνουν δεν ξέρω τι. Τους συλλάβαμε και επειδή δεν είχαμε που να τους βάλουμε, τους κλείσαμε για μια μέρα στο βυτιοφόρο του νερού. Μετά τους αφήσαμε να φύγουν αφού άκουσαν πολλές θυμωμένες φωνές. Μετά άρχισαν οι φωτιές στο δάσος από την πλευρά της Κερύνειας ... άλλη πονεμένη ιστορία.
Ο αξιωματικός επέστρεψε πίσω με την έναρξη της εισβολής. Ένοιωθε πολύ μεγάλες ενοχές. Κάθε φορά που είχαμε πρόβλημα με φυλάκια που έπαιρναν από εμάς οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές, πήγαινε μόνος του και το έπαιρνε πίσω. Ήταν suicidal.
Την τελευταία φορά που το έκανε αυτό τον χάσαμε. Δεν ξέρω τι απόγινε είτε σκοτώθηκε είτε κατέβηκε πίσω στη Λευκωσία.
Από εκείνη τη μέρα ήμουν μισοκουρεμένος μέχρι το Σεπτέμβρη όπου κατέληξα μαζί με τους λίγους που επέζησαν στο Λιθροδόντα, ένα χωριό το οποίο αντιπαθώ πάρα πολύ για τον τρόπο που μας συμπεριφέρθηκαν ! Την πρώτη μέρα που φτάσαμε εκεί μπήκαμε στο μεγάλο καφενέ αλλά μετά μας έβγαλαν έξω και μας υποχρέωσαν να κοιμόμαστε κάτω από τις ελιές. Το βράδυ βρήκα μια πατανία, ξάπλωσα κάτω από μια ελιά σε ένα αυλάκι για να μην φυσά πολύ, στο έξω του χωριού προς τα Λεύκαρα. Η νύκτα ήταν βροχερή το αυλάκι γέμισε νερό και ξύπνησα όταν άρχισα να πνίγομαι ...
Τα βράδια μας φώτιζαν τα αεροπλάνα που απογειωνόντουσαν από το αεροδρόμιο Λευκωσίας.
Στην πρωινή αναφορά μου φώναξε ο Έλληνας αξιωματικός "Εσύ τώρα αμέσως να πας να κόψεις τα μαλλιά σου".
Πάνω στον Πενταδάκτυλο που ήμουν, δεν έπαιρνες σχεδόν ποτέ άδεια και έτσι αν χρειαζόσουν κούρεμα το έκανε αυτός που διορίστηκε μάγειρας και που ήταν εντελώς άσχετος με το μαγείρεμα.
Μπήκα μέσα στο μικροσκοπικό μας μαγειρείο για να με κουρέψει ο μάγειρας και παραξενεύτηκα όταν ο αξιωματικός ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
"Εσύ έχεις και ραδιόφωνο δεν είναι ;" με ρώτησε ! Ωχ σκέφτηκα ετοιμάστου για τιμωρία αφού απαγορευόταν.Όταν του απάντησα ναι με διάταξε να πάω να το φέρω.
Ήρθα πίσω, άρχισε το κούρεμα, και αυτό δίπλα μου να ψάχνει σταθμούς στο ραδιόφωνο.
Βρήκε το ΡΙΚ και το άφησε εκεί. Ο "κουρέας" συνέχιζε το κούρεμα από τη μια πλευρά και ξαφνικά ακούστηκε από το ΡΙΚ η πρώτη ανακοίνωση για το πραξικόπημα. Δε θυμάμαι τι είπε ακριβώς αλλά θυμάμαι το "ο Μακάριος είναι νεκρός".
Ο αξιωματικός όταν το άκουσε αυτό βγήκε έξω άρχισε να φωνάζει διάφορα, μπήκε στο αυτοκίνητό του και κατέβηκε από ότι μάθαμε μετά, στη Λευκωσία.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ένα πανδαιμόνιο. Μας φώναξαν πίσω στην αναφορά προτού καν τελειώσει το κούρεμα μου.
Αμέσως μετά άρχισαν τα προβλήματα μας, χωρίστηκαν αριστεροί δεξιοί, όλοι οπλισμένοι και έτοιμοι για όλα.
Κάποιοι από την πλευρά της Κερύνειας μπήκαν στο μικρό μας στρατόπεδο να κάνουν δεν ξέρω τι. Τους συλλάβαμε και επειδή δεν είχαμε που να τους βάλουμε, τους κλείσαμε για μια μέρα στο βυτιοφόρο του νερού. Μετά τους αφήσαμε να φύγουν αφού άκουσαν πολλές θυμωμένες φωνές. Μετά άρχισαν οι φωτιές στο δάσος από την πλευρά της Κερύνειας ... άλλη πονεμένη ιστορία.
Ο αξιωματικός επέστρεψε πίσω με την έναρξη της εισβολής. Ένοιωθε πολύ μεγάλες ενοχές. Κάθε φορά που είχαμε πρόβλημα με φυλάκια που έπαιρναν από εμάς οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές, πήγαινε μόνος του και το έπαιρνε πίσω. Ήταν suicidal.
Την τελευταία φορά που το έκανε αυτό τον χάσαμε. Δεν ξέρω τι απόγινε είτε σκοτώθηκε είτε κατέβηκε πίσω στη Λευκωσία.
Από εκείνη τη μέρα ήμουν μισοκουρεμένος μέχρι το Σεπτέμβρη όπου κατέληξα μαζί με τους λίγους που επέζησαν στο Λιθροδόντα, ένα χωριό το οποίο αντιπαθώ πάρα πολύ για τον τρόπο που μας συμπεριφέρθηκαν ! Την πρώτη μέρα που φτάσαμε εκεί μπήκαμε στο μεγάλο καφενέ αλλά μετά μας έβγαλαν έξω και μας υποχρέωσαν να κοιμόμαστε κάτω από τις ελιές. Το βράδυ βρήκα μια πατανία, ξάπλωσα κάτω από μια ελιά σε ένα αυλάκι για να μην φυσά πολύ, στο έξω του χωριού προς τα Λεύκαρα. Η νύκτα ήταν βροχερή το αυλάκι γέμισε νερό και ξύπνησα όταν άρχισα να πνίγομαι ...
Σχόλια
Γιατί αυτό το συμπέρασμα;
Την εποχή εκείνη υπήρχαν άτομα σε κάθε περιοχή που υποδείκνυαν στο στρατό τους αριστερούς και τους δεξιούς. Εγώ δεν ασχολούμουν με τέτοια και δεν πήγαινα ούτε στο καφενέ των δεξιών ούτε των αριστερών. Επειδή όμως δεν με έβλεπαν στο καφενέ των δεξιών όπως έμαθα μετά, με θεώρησαν αριστερό.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να φάω πολύ ξύλο και καψόνι στο στρατό αλλά και να με στείλουν και στον απόμακρο πενταδάκτυλο όπου έφερναν φαγητό μόνο για τους μισούς και δεν είχε ποτέ άδειες.
Όταν άρχισαν όλα αυτά έβαλα και έψαξαν και έμαθα πως με είχαν "σημαδέψει"
Εγώ δεν είμαι ούτε αριστερός ούτε δεξιός είμαι πράσινος.
Ετσι για να ελαφρύνει λίγο η κατάσταση είναι ήδη τόσο βαριά και θλιβερή τέτοιες μέρες.
Εκείνες τις δύσκολες μέρες ο καθένας στην Κύπρο και στην Ελλάδα ανέβαινε τον δικό του Γολγοθά. Έναν Γολγοθά που έφτιαξαν Έλληνες και Κύπριοι προδότες. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί δεν τιμωρήθηκαν ποτέ πραγματικά. Στην Ελλάδα ειδικά οδηγήθηκαν στο Κακουργοδικείο μόνο μετά από την κατάθεση αίτησης για δίκη ενός ιδιώτη. Το Κράτος πουθενά. Όπως δεν είναι πουθενά ποτέ. Δημιουργεί καταστροφές και μετά σαν άλλος Νέρωνας βλέπει την Ρώμη να καίγεται.