Ένα μέρος της ζωής μου !

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου !
Γεννήθηκα στην Αγλαντζιά στις 26/11/1955 ημέρα Σάββατο. Το σπίτι μας ήταν δίπλα από την πλατεία στην Αγλαντζιά. Λίγα μέτρα πιο κάτω είναι η πλατεία με τις 2 ταβέρνες.
Όταν προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις πιο παλιές εικόνες που θυμάμαι καταλήγω σε 2 γεγονότα.
Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι και κτυπούν την πόρτα δυνατά οι εγγλέζοι στρατιώτες. Ανοίγει η μάνα μου και μπαίνουν στο σπίτι να κάνουν έρευνα.
Ο ένας με έπιασε στα χέρια του και με κρατούσε όσοι ώρα ερευνούσαν το σπίτι .. το μόνο άλλο που θυμάμαι ήταν που ανακάτωσαν καλά το κρεβάτι των γονιών μου. Πρέπει να ήμουν περίπου 5 χρονών.
Το άλλο είναι οι τρέλες που έκαναν όλοι στη γειτονιά άμα ήταν του κατακλυσμού !
Μετά φύγαμε από εκεί και πήγαμε σε ένα σπίτι πιο κάτω στην πεδιάδα.
Από μικρός δούλευα με τους γονείς μου που έχασαν τη δουλειά τους στις φασαρίες του 1963 αφού δούλευαν μαζί σε ένα υφαντουργείο. Πωλούσαμε σάντουιτς και κούννες στο δρόμο και έξω από τα σινεμά.
Μια δουλειά που έκανα ήταν να στέκομαι στο πίσω μέρος του σινεμά και αν κάποιος ήθελε αναψυκτικό ή σάντουιτς μου έγνεφε, έπαιρνα την παραγγελία και τους τα έφερνα. Θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν να δώσω ρέστα στα σκοτεινά.
Τελείωσα το δημοτικό σχολείο Αγλαντζιάς και επειδή μια φορά είδα στον Κόσμο της Υπαίθρου το Γεωργικό Γυμνάσιο στου Μόρφου μου μπήκε η ιδέα να γίνω Γεωπόνος. Έκατσα και πέρασα τις εξετάσεις και μετακόμισα στο οικοτροφείο της σχολής στου Μόρφου. Οι πελλάρες και η διασκέδαση του να μένεις σε θάλαμο με άλλους 80 συνομήλικους θα μου μείνουν αξέχαστα. Η διασκέδαση οι πλάκες και τα χάζια ήταν καθημερινά ! Θα μου μείνει επίσης αξέχαστη η μέρα που μπήκε μέσα στην τάξη ο γυμναστής του σχολείου με το όνομα Ιακωβίδης και μας είπε "εσείς όλοι θα γίνετε αθλητές! Μας έβαλε όλους να τρέχουμε 2 με 3 φορές την εβδομάδα μια διαδρομή 10 χλμ, να δοκιμάζουμε διάφορα αθλήματα και έτσι κατέληξα να κερδίσω και 3 μετάλλια. Όταν πολλά χρόνια μετά τον συνάντησα ξανά, του είπα πόσο τυχερός ήμουν που τον είχα γυμναστή και εξήγησα στους φίλους του πόσο σπουδαίος ήταν. Κάποια εποχή έκανε και φυσιοθεραπευτής του ΑΠΟΕΛ.
Μετά όμως άλλαξα ιδέα και έτσι την τετάρτη πέμπτη και έκτη τάξη (Λύκειο δηλαδή) το έκανα στο Παγκύπριο.
Το 1973 πήγα στρατιώτης. Εκεί είχα τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Πρώτα στο ΚΕΝ Λάρνακας μας βασάνιζαν και μας κτυπούσαν συχνά, έκανα πολλές νύκτες καψόνι και κάλυψα πολλά χιλιόμετρα γονατιστός.
Μετά στο Μπογάζι για εκπαίδευση στο πεζικό. Εκεί ο λοχίας και ο αξιωματικός που είχαμε ήταν σαδιστές. Την εκπαίδευση την κάναμε σε κάτι υψώματα πίσω από το στρατόπεδο και από εκεί με έσπρωξαν 2 με 3 φορές στον γκρεμό. Ακόμη θυμάμαι το αίσθημα του να κτυπάς σε πέτρες και θάμνους σε ένα ανεξέλεγκτο κατρακύλισμα στο βάθος του γκρεμού.
Μετά πήρα μετάθεση στον Πενταδάκτυλο σε μια μονάδα πάνω από την Λάπηθο. Δεν είχαμε ούτε νερό ούτε φαγητό. Μας έστελναν τις μισές ποσότητες φαγητού για τιμωρία.
Τότε ανακάλυψα ότι ο λόγος που με κτυπούσαν και με βασάνιζαν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο αλλά και οι απομακρυσμένες τοποθετήσεις ήταν επειδή με είχαν καταχωρήσει σαν κουμμουνιστή με δράση. Ο χωριανός μου που έκανε αυτούς τους καταλόγους δεν με έβλεπε ποτέ στον καφενέ των δεξιών άρα ήμουν κουμμουνιστής! Η αλήθεια όμως είναι ότι εγώ δεν πήγαινα σε καφενέδες ούτε ασχολούμουν ποτέ με κόμματα. Η μόνη μου ασχολία τότε ήταν η μουσική !
Ο πόλεμος του 1974 με βρήκε στον πανέμορφο Πενταδάκτυλο. Δύσκολες στιγμές πόνου, να χάνεις τους φίλους σου, να βλέπεις την πατρίδα να καταστρέφεται, χωρίς φαγητό και νερό για μέρες. Έγινα ένα ζώο που προσπαθούσε να επιβιώσει. Έχασα και δύο πολύ καλούς μου φίλους από την Αγλαντζιά. Πέρασαν καμιά 15ριά χρόνια για να σταματήσω να βλέπω εφιάλτες με σκηνές πολέμου.
Το τέλος του πολέμου με βρήκε στην αυλή της εκκλησίας της Κοράκου (κοντά στην Ευρύχου) να κοιμάμαι κάτω από ένα σκυβαλοφόρο.
Απολύθηκα το 1975 από τον Λυθροδόντα που ήταν τότε το ΓΕΕΦ και ήμουν σκοπός στην πύλη 12 ώρες την ημέρα, όταν έμαθα ότι λόγω πολύ μεγάλης μυωπίας μπορούσα τότε να μην πήγαινα καν στρατιώτης και πήγα στο Λονδίνο για σπουδές. Εκεί πέρασα πολύ ωραία και στο κολέγιο αλλά και στο πανεπιστήμιο.
Στο Λονδίνο εργαζόμουν σε εργοστάσιο φορεμάτων σαν σιδερωτής! Ράβαμε για το Richard Shops, Top Shop, Wallis και τη Dorothy Perkins που το κατάστημα τους στη Λευκωσία είναι δίπλα από το γραφείο μου.
Άλλη δουλειά που έκανα και που μου άρεσε πάααρα πολύ ήταν να παραδώνω φορέματα σε όλη την Αγγλία και Ουαλλία τα Σαββατοκυρίακα. Έμενα σε Bed and Breakfast and Inns και ερωτεύτηκα τις άγριες ομορφιές της Βόρειας Ουαλλίας.
Ήρθα Κύπρο με πτυχίο Ηλεκτρονικού και βρήκα δουλειά στου Γαβριηλίδη (ναι ναι το κτήριο στα ομώνυμα φώτα). Το γραφείο μου είναι τώρα τα σφηνάκια !
Μετά στο ΑΤΙ με μερική απασχόληση και το 1985 διορίστηκα καθηγητής ηλεκτρονικών.
Το 1982 αγόρασα το πρώτο μου PC το οποίο έμαθα μέσα έξω. Λίγο μετά έγραψα το μοναδικό πρόγραμμα που υπήρχε τότε για να μπορεί κάποιος να γράφει Ελληνικά και να βάζει και το σήμα της λίρας. Μέχρι την εμφάνιση των Windows 95 όλοι οι υπολογιστές στην Κύπρο είχαν το προγραμματάκι μου με το όνομα TCGreek.com (45 σελίδες landscape γραμμένο σε assembly language).
Η ζωή στο ΑΤΙ μου άρεσε πάααρα πολύ. Ανακάλυψα ότι μου άρεσε να είμαι ανάμεσα σε νέους ανθρώπους. Έκανα ότι μπορούσα  για να βοηθώ τους φοιτητές μου και να είμαι καλός καθηγητής. Είχα την τύχη να κάνω μάθημα σε σπουδαίους ανθρώπους που τώρα τους καμαρώνω και χαίρομαι την φιλία τους. Παράλληλα κάθε απόγευμα και πιο αραιά μετά βοηθούσα τον πατέρα μου στο μπακκάλικό του στην Αγλαντζιά.
Γύρο στο 1990 αναμείχθηκα για πρώτη φορά με την περιβαλλοντική οργάνωση Οικολογική Κίνηση. Οι πρώτες δράσης ήταν ο τερματισμός της λειτουργίας του εργοστασίου Rainbow στο Ακάκι, οι εκδηλώσεις για να διασωθεί το διατηρητέο του Πούλια, το αποχετευτικό στο Γέρι κλπ.
 Το 1996 κάναμε το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών και διεκδικήσαμε ανεπιτυχώς θέση στη Βουλή. Το 2001 και 2006 όμως αυτό το πετύχαμε.
Το 1994 πρόταση που έκανα στον τότε πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη με οδήγησε στον οργανισμό νεολαίας στον οποίο πρόσφερα συμβουλευτικές υπηρεσίες ενόσω ήμουν στο ΑΤΙ. Μια δουλεία που έκανα ήταν και τα Κέντρα Πληροφόρησης π.χ. στη Λευκωσία και στη Λάρνακα
Εκείνη περίπου την εποχή αγόρασα και το όνομά μου theopemptou.com και άρχισα να σχεδιάζω ιστοσελίδες για το περιβάλλον και για τους φοιτητές μου. Αυτέ είναι οι ιστοσελίδες που συνεχίζω να έχω τώρα σαν Επίτροπος. Δικός μου σχεδιασμός, περιεχόμενο και λεφτά για το ενοίκιο.
Το 1999 διορίστηκα για 6 χρόνια πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής Μηχανογράφησης όπου αγοράζαμε όλο τον μηχανογραφικό εξοπλισμό και συμβούλους του κράτους.
Το 2005 έκανα ένα μεγάλο αγώνα εναντίον της πολιτικής του Υπ. Γεωργίας για τα ψόφια ζώα αλλά και για το σύστημα ανακύκλωσης που θα έκαναν.
Με κάλεσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τότε  Πρόεδρος της Δημοκρατίας στο προεδρικό να εξηγήσω γιατί έκανα τόση φασαρία. Με έκατσε απέναντι από 2 υπουργούς, 2 γενικούς διευθυντές και αρκετούς υπηρεσιακούς. Κέρδισα  την υπόθεση !
Λίγο μετά με διόρισε Επίτροπο Περιβάλλοντος και μια μέρα που μιλούσαμε μου εκμυστηρεύθηκε ότι με διάλεξε επειδή δεν φοβήθηκα και υπερασπίστηκα την άποψη μου εκείνο το απόγευμα στο Προεδρικό.
Τον Μάρτιο του 2008 ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγηκε Πρόεδρος και με επαναδιόρισε Επίτροπο Περιβάλλοντος.

Και τώρα είμαι εδώ  doing the best I can  .... which is obviously not enough .....