Ποια είναι τώρα η κατάσταση
στην Κύπρο με τις Δημόσιες Διαβουλεύσεις;
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας Οδηγός του Υπουργείου
Οικονομικών που απευθύνεται σε όλους όσους ετοιμάσουν νομοσχέδια και τους
υποχρεώνει να κάνουν Δημόσιες Διαβουλεύσεις. Ο Οδηγός είναι καλός αλλά
χρειάζεται επειγόντως βελτίωση και αλλαγές που να του επιτρέπουν την εφαρμογή όπου
απαιτείται διαβούλευση.
Γιατί θεωρείτε ότι είναι
απαραίτητο τώρα να θεσμοθετηθούν οι Δημόσιες Διαβουλεύσεις;
Λόγω της Σύμβασης του Άαρχους που μεταξύ άλλων
υποχρεώνει τα κράτη μέλη οι αποφάσεις που έχουν σχέση με το περιβάλλον να
παίρνονται μέσω διαβουλεύσεων, οι αναφορές στις Δημόσιες Διαβουλεύσεις
εμφανίζονται πλέον μόνιμα στα νέα ευρωπαϊκά νομοθετήματα. Παράλληλα, στις
περιβαλλοντικές μελέτες, στη διαχείριση της παράκτιας ζώνης, στο καθορισμό
πολεοδομικών ζωνών και σε πολλές άλλες νομοθεσίες θα βρείτε αναφορές στη διενέργεια
Δημόσιων Διαβουλεύσεων.
Λόγω έλλειψης όμως νόμιμης διαδικασίας διενέργειας
διαβουλεύσεων, οι δημόσιες αρχές κάνουν του κεφαλιού τους.
Μπορείτε να μας πείτε ένα
τέτοιο παράδειγμα;
Βέβαια, πριν λίγα χρόνια κυβερνητικό τμήμα λόγω
υποχρέωσης έκανε “Δημόσια Διαβούλευση” για μια εναρμονιστική νομοθεσία. Δεν
άρεσαν καθόλου οι απόψεις που άκουσαν από το κοινό, περίμεναν να περάσει η
διορία της ΕΕ και όταν πήραμε προειδοποίηση από την ΕΕ ότι καθυστερήσαμε το
πήραν στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και πέρασε. Αυτό σαν
παράδειγμα κακής εφαρμογής, υπάρχουν όμως και πολλές άλλες περιπτώσεις όπου δια
νόμου απαιτείται η διενέργεια Δημόσιων Διαβουλεύσεων αλλά αυτές δε γίνονται.
Δηλαδή τώρα δε γίνονται
Δημόσιες Διαβουλεύσεις;
Οι πιο πολλές Δημόσιες Διαβουλεύσεις γίνονται
λανθασμένα και γίνονται μόνο για να λέει το Τμήμα ότι έκανε Διαβούλευση.
Συνήθως δε λαμβάνουν καθόλου υπόψη τι λένε οι προσκεκλημένοι ή ακόμη χειρότερα
βεβαιώνονται ότι θα είναι παρόντες μόνο άτομα τα οποία συμφωνούν μαζί τους.
Κάποτε μάλιστα προσκαλούν τους ενδιαφερόμενους σε Δημόσια Ακρόαση ή Δημόσια
Παρουσίαση, όροι που υπονοούν από πριν ότι δεν έχουν διάθεση να λάβουν σοβαρά
υπόψη τι θα πουν οι προσκεκλημένοι.
Τι έπρεπε δηλαδή να γίνεται σε
μια κανονική διαβούλευση;
Πρώτα έπρεπε να δημοσιεύονται τα στοιχεία στο
διαδίκτυο, μετά να γίνεται ανοικτή πρόσκληση με τρόπο ούτως ώστε να το μαθαίνουν
όλοι όσοι ενδιαφέρονται και όχι μόνο όσοι “έτυχε” να το μάθουν. Κατά τη
διάρκεια της διαβούλευσης να απαντώνται σωστά οι ερωτήσεις και το κυριότερο
μετά τη λήξη να δημοσιεύονται οι εισηγήσεις του κοινού και μαζί με αυτές αν
έγιναν αποδεκτές και αν όχι γιατί απορρίφθηκαν.
Χαράλαμπος
Θεοπέμπτου
Τεχνολογικό
Πανεπιστήμιο Κύπρου
Σχόλια